Biografia Ann Blyth, wiek, wzrost, mąż, wartość netto, rodzina (2023)

W 2003 roku otrzymała nagrodę Living Legacy Award przyznawaną przez Women's International Centre.

(1976) i Murder, She Wrote (1984) w połowie lat 80.

Ona i jej mąż otrzymali rangę Damy i Rycerza Grobu Świętego przez kardynała Cooke'a w 1971 roku.

W latach 70. była rzecznikiem handlowym Hostess Cupcakes.

Otrzymała gwiazdę na Hollywood Walk of Fame przy 6733 Hollywood Boulevard w Hollywood w Kalifornii 8 lutego 1960 roku.

Ponownie połączyła się ze starym współpracownikiem Universal, Donaldem O'Connorem w The Buster Keaton Story (1957).

Blyth zakończyła jednak karierę filmową na wysokim poziomie, grając tragiczną tytułową rolę w TheHelena MorganaStory (1957) u boku wspaniale uśmiechającego się Paula Newmana. Spędziła dzień w polu jako siedząca na pianinie, trzymająca chustkę, popijająca alkohol piosenkarka z pochodniami, której wrak pociągu z życia osobistego był przeznaczony na celuloid. Bez wątpienia rozczarowujące dla niej osobiście było to, że jej śpiewający głos musiał być dubbingowany (choć znakomicie) przez wysoce emocjonalną, nie operową piosenkarkęGogi Grant. Dzięki filmom głównym celem Blyth (po jej rodzinie) był teatr muzyczny i telewizja. Z biegiem lat wiele klasycznych piosenek zostało dostosowanych do jej wspaniałego lirycznego sopranu, zarówno w formie koncertowej, jak i na scenach Civic Light Opera / Summer Stock. „The Sound of Music”, „The King and I”, „Carnival”, „Bittersweet”, „South Pacific”, „Show Boat” i „A Little Night Music” to tylko niektóre z jej dokonań scenicznych. W tym czasie Blyth pojawiła się jako typowa amerykańska gospodyni domowa dla Hostess w reklamach Twinkie, babeczek i ciastek owocowych, co trwało ponad dekadę. Zrobiła ostatni ze swoich sporadycznych występów gościnnych w telewizji Quincy M. E.

Została usunięta przez studio w 1956 roku.

Przykuwając uwagę Howarda Keela, gdy była przebrana w kostiumy do dziewiątek w rozczarowującym Rose Marie (1954) i jego córce w Kismet (1955), przebrała się także za inne sztywne filmy, takie jak The Student Prince (1954) i The King's Thief (1955). . Niestety, Blyth przyszedł do MGM pod koniec złotej ery musicali i prawdopodobnie cierpiał z tego powodu.

Jako dobrze przyjęta romantyczna główna dama, nakręciła swój ostatni film dla Universal, grając rosyjską hrabinę, o którą zabiegał Gregory Peck w The World in His Arms (1952). MGM ostatecznie wybrało ją na swoje muzyczne wycieczki, pożyczając ją kilka razy wcześniej. Stała się głównym rywalem operowymKathryn Graysonw tym czasie w pracowni. Grayson radził sobie jednak znacznie lepiej niż Blyth, któremu dano raczej pojazdy na palach.

Blyth podobno dostała Cadillaca i basen od ekscentrycznego potentata i producenta Howarda Hughesa w 1951 roku, kilka lat przed jej zaręczynami i ślubem z doktorem Jamesem McNulty, z którym miała pięcioro dzieci.

Na pełnych obrotach jako gwiazda we wczesnych latach pięćdziesiątych Blyth z łatwością przechodził między błyszczącymi operetkami, szeroko otwartymi komediami i totalnymi melodramatami, z których niektóre były przesadzone, a przez to przesadzone.

Kiedy nie prezentowała dramatyzmu adoptowanej dziewczyny szukającej swojej biologicznej matki w Our Very Own (1950) lub niesłusznie skazanej morderczyni w Thunder on the Hill (1951), wprowadzała klasyczne standardy jako żona Mario Lanza w The Wielki Caruso (1951) czy zuchwały i dziarski w takich lekkich słodyczach jak Katie Did It (1950).

Peabody and the Mermaid (1948) oraz nastolatka zauroczona znacznie starszą gwiazdą filmową, Robertem Montgomery, w Once More, My Darling (1949).

Po długiej rekonwalescencji (ponad półtora roku w ortezie pleców) Universal wykorzystał ją w scenie na wózku inwalidzkim w Brute Force (1947).

Zamiast oferować swoje muzyczne talenty, kontynuowała swoją poważną passę z Killer McCoy (1947) i niebezpiecznie wyrachowaną rolę w Another Part of the Forest (1948), prequelu The Little Foxes (1941), w którym Blyth zagrał rolę Bette Davis Reginy w młodszym wieku. Jej próby lżejszej komedii były w najlepszym razie łagodne, grając atrakcyjne stworzenie morskie u boku Williama Powella w Mr.

Jej pierwsza główna rola była niepomyślnaSonny Tuftsw Swell Guy (1946), ale w końcu znów zaczęła nabierać rozpędu.

pożyczył ją, by zamieniła życie poświęcającej się matki Joan Crawford w piekło jako złośliwa, złośliwa córka Veda w klasycznym filmie Mildred Pierce (1945), który naprawdę spodobał jej się widzom i rozpoczął jej dramatyczną karierę. Mając na myśli morderstwo jej młodej bohaterki, Hollywood wstało i zwróciło uwagę na ten świeży talent. Chociaż Blyth straciła w tym roku Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej na rzecz innej Anne (Anne Revere), została ponownie wypożyczona przez Warner Bros.

do filmu Danger Signal (1945). Podczas kręcenia doznała złamania kręgosłupa w wypadku na sankach podczas krótkich wakacji w Lake Arrowhead i musiała zostać zastąpiona w tej roli.

Zarejestrowana w wieku 16 lat jako Ann (bez „e”) Blyth, ładna fotograficzna uczennica, pokazała swój szczebiotliwy talent w swoim debiutanckim filmie Chip Off the Old Block (1944), musicalu dla nastolatków z ery swingu, w którym główną rolę - ulubieńcy tańca Donald O'Connor iPeggy Ryan.

Podążyła za tym dość przyjemnie z innymi festiwalami melodii „B”, takimi jak The Merry Monahans (1944) i Babes on Swing Street (1944). Dopiero gdy Warner Bros.

Młoda dziewczyna, członkini New York's Children's Opera Company, zadebiutowała na Broadwayu w 1941 roku w wieku 13 lat jako córka postaci granych przezPaweł ŁukaszIMali Chrześcijaniew klasycznym dramacie Lillian Hellman z II wojny światowej „Watch on the Rhine”, przedstawianym jako Anne (z dodatkowym „e”) Blyth. Pozostała w serialu przez dwa lata. Podczas trasy koncertowej ze sztuką w Los Angeles nastolatka została zauważona przez reżyseraHenryk Kosterw Universal i przeszedł test ekranowy.

Mroczna, rozdrażniona uroda tej drobnej amerykańskiej gwiazdy filmowej i muzycznej działała na jej korzyść, zwłaszcza w jej wczesnej karierze dramatycznej. Anne Marie Blythe urodziła się w irlandzkim pochodzeniu jako córka Harry'ego i Annie (z domu Lynch) Blythe 16 sierpnia 1927 r. w Mount Kisco w stanie Nowy Jork. Jej rodzice rozstali się, gdy była młoda, a ona, jej matka i starsza siostra Dorothy przeprowadziły się do Nowego Jorku, gdzie dziewczynki uczęszczały do ​​różnych katolickich szkół. Już w młodym wieku zdeterminowana do występów, Ann uczęszczała do Profesjonalnej Szkoły Dziecięcej na Manhattanie i już w szkole podstawowej była doświadczonym wykonawcą radiowym, zwłaszcza w serialach mydlanych.

Matką Blytha była urodzona i wychowana w Irlandii Annie („Nan”) Lynch (30 czerwca 1896 - 22 lipca 1946), która zmarła w wieku 50 lat w Los Angeles w Kalifornii. Ojciec Blytha, Harry Blythe (Ann później zmieniła nazwisko, usuwając „e”), podobno również pochodził z Irlandii. Blyth miał starszą siostrę Dorothy.